Instrukcja wykonania

• rośliny do zielników nie mogą pochodzić z rezerwatów, parków narodowych i innych miejsc, gdzie prawo zabrania ich zbioru.
• nie wolno zbierać gatunków chronionych i zagrożonych wyginięciem.
• przed zerwaniem rośliny należy rozważyć, czy w najbliższej okolicy jest więcej okazów tego gatunku. Nawet niektóre chwasty są obecnie bardzo rzadko spotykane. Wyrwanie jedynego okazu może przyczynić się do wyginięcia gatunku na danym stanowisku.  
• do konkursu „Odkryj świat przekornych roślin” można zbierać chwasty z pól, działek, ogrodów, a także spomiędzy płytek chodnikowych, stacji kolejowych i innych miejsc, gdzie występujące rośliny człowiek traktuje jako chwasty. Pospolite rośliny mogą być bardzo cennymi okazami zielnikowymi!

Wygodnie jest używać ramek

• w teren warto zabrać teczkę (powinna być większa niż standardowy rozmiar A4. Można ją wykonać własnoręcznie z grubego kartonu lub sklejki), z gazetami dopasowanymi do rozmiaru teczki. Gazety służą do wkładania w nie zebranych roślin. Lepiej nie używać w tym celu czasopism kolorowych, gdyż znacznie gorzej wchłaniają wilgoć.
• rośliny można zbierać także do ramek z drucianą siatką (trzeba je wykonać samodzielnie, jednak warto to zrobić, gdyż świetnie nadają się później do suszenia okazów). W ostateczności można użyć dużych zeszytów.
• praktyczne są małe kartki papieru, na których trzeba zapisać gdzie i kiedy roślina została zebrana, a następnie włożyć w gazetę z okazem.
• przydatny może być scyzoryk (przecinanie zdrewniałych łodyg) i mała łopatka do podważenia korzeni.

• zbierać należy roślinę lub jej część (w przypadku drzew) posiadającą jak najwięcej charakterystycznych organów: łodygę, liście (także odziomkowe, nawet jeśli są uschnięte), kwiaty, owoce, a w przypadku roślin pospolitych (zwłaszcza jednorocznych) także korzeń. Dawniej zawsze zalecano pozyskiwanie rośliny z korzeniem, jednak z uwagi na ochronę roślin i ich stanowisk, należy za każdym razem rozważyć taką decyzję.
• należy zbierać rośliny o typowym wyglądzie, a unikać zbioru roślin zdeformowanych, uszkodzonych, opanowanych przez pasożyty, chyba że zależy nam na pokazaniu zmienności gatunku (np. jego minimalnych lub maksymalnych rozmiarów) lub jakiś zmian chorobotwórczych. Wówczas informację o tym dołączamy do okazu.
• nie powinno się zbierać roślin po deszczu.

Długie łodygi trzeba załamać

Do kopertki włożono korę

• korzenie trzeba starannie otrzepać z ziemi.
• łodygę okazów większych niż gazeta, należy zagiąć w kilku miejscach, uprzednio je miażdżąc – po to, aby uniknąć rozerwania tkanki. Jeśli łodyga jest długa i mocno ulistniona można ją pociąć na kilka części. Należy przy tym uważać, aby nie pomylić fragmentów różnych roślin.
• susząc roślinę warto rozłożyć starannie wszystkie liście, część z nich odwracając spodnią stroną, ponieważ często różni się ona od strony wierzchniej. Także niektóre kwiaty warto tak otworzyć, by widać było słupki, pręciki. Dzięki temu łatwiej będzie później oznaczyć okaz.
• poszczególne części rośliny należy układać tak, by zachować  naturalne ustawienie liści, pędów, kwiatów (np. kwiaty zwieszone powinny być zwieszone itd.)
• rośliny należy suszyć w przewiewnym, suchym miejscu, często zmieniając gazety (na początku codziennie, potem rzadziej). Muszą być mocno ściśnięte (najlepiej nadają się do tego celu ramki z ażurową, drucianą siatką, które związuje się sznurkiem). Przyciśnięcie ciężkimi przedmiotami nie zapewnia właściwej wentylacji i wymaga częstszej wymiany gazet.
• odpadające w trakcie suszenia kwiaty, nasiona, pojedyncze liście, warto umieścić w małych kopertach przy zebranym okazie.

• datę zbioru – rok, miesiąc i dzień (np. 2009.07.23).
• miejsce zbioru (np. Pruszków koło Warszawy) i informacje o siedlisku (np. wilgotna łąka kośna w pobliżu torów, między słupkami kolejowymi nr 480 i 481). Im dokładniejszy opis siedliska, tym lepiej.
• jeśli dysponujemy odbiornikiem GPS – współrzędne geograficzne (dane te można także odczytać z dokładnej mapy).
• Informacje powyższe uzupełnia się później przy sporządzaniu etykiet zielnikowych o następujące dane:
• łacińską nazwę gatunkową rośliny. Warto także podać nazwę polską, a nawet nazwę ludową, o ile istnieje. Im szybciej spróbujemy oznaczyć roślinę, tym będzie to łatwiejsze. Można jeszcze w terenie, o ile dysponujemy kluczem do oznaczania, można bezpośrednio po powrocie do domu. Wysuszone rośliny jest znacznie trudniej oznaczyć do gatunku!
• imię i nazwisko osoby zbierającej (w skrócie leg. od łacińskiego legit = zebrał) i osoby oznaczającej (w skrócie det. od łacińskiego determinavit = oznaczył). Często jest to ta sama osoba.

	Przykład prawidłowo wypełnionej etykiety

Przygotowanie do naklejania

Okaz prawidłowo naklejony

• do przyklejania nadają się tylko rośliny całkowicie wysuszone.
• w pierwszej kolejności przykleja się w prawym dolnym rogu arkusza etykietę (najlepiej z wydrukowanymi lub z czytelnie przepisanymi danymi).
• następnie trzeba rozplanować ułożenie roślin na arkuszu w sposób estetyczny. Może to być jeden większy, lub kilka drobnych okazów tego samego gatunku, o ile były zebrane w tym samym miejscu i czasie.
• do naklejenia okazu używa się przygotowanych wcześniej paseczków samoprzylepnego papieru lub taśmy z suchym klejem.
• paski nie powinny być za długie, lepiej mocować dwa sąsiadujące elementy dwoma paskami krótszymi, niż jednym długim.
• zaleca się używanie różnej szerokości pasków, szerszych do grubszych elementów, węższych do delikatniejszych.
• roślinę należy przykleić w „strategicznych” miejscach (np. za łodygę, nie za końce listków).
• nie powinno się zasłaniać  charakterystycznych części rośliny (np. kwiatów), aby umożliwić oznaczenie rośliny innej osobie.
• naklejone okazy należy trzymać w miejscu suchym i przewiewnym, np. w pudle kartonowym lub w osobnych teczkach związanych sznurkiem.